الفيه شلفيه: روايت تجزيه ی کاوه

اصلی است که هرکه را دل تنگ بود، کونش فراخ بود.هرکه را دل فراخ بود، کونش تنگ بود

خدا دل فراخی بدادی تا برنهاديمش.

اکنون دل تو تنگ است يا فراخ؟ همچو بلماج بهم برآمديم.( شمس)

شيوای چهل روزه ی من!

از اشک های تو جوانه زده ام.

همريشه ی غريبه های قبر!

از خاک تو نفس می کشم

دلی ندارم

از شمايل تو دلگی می کنم

در حفره ی من

شش دست فرو کن

درخت باش و

در کونم ريشه کن

خيار باش

راست باش

گل ختمی عظيم

که من از اشک تو مستم و

مثانه ندارم

چلاندنم کار توست